(Karate Joe - 2004)
Le Charmant Rouge zou je zo wat de supergroep kunnen noemen van het incestueuze Karate Joe label omdat zowat elk groepslid terugkomt in wel een of andere vorm in wel een of ander project op het label. Ook op hun nieuwe release vind je weer niet veel nieuws onder de zon. Echte old-school Chicago Post-Rock in de Tortoise traditie met vele referenties naar groepen als Can, Neu! en Kraftwerk. Niet meteen origineel dus, maar haak nu toch maar niet meteen af. Le Charmant Rouge speelt het trucje met zoveel overtuiging en nauwgezetheid dat het daardoor weer de moeite waard wordt. Met het Kraftwerkiaanse ‘Rosi Labouche’ hebben ze zowaar een geslaagde pophit in handen***
meer Karate Joe uit het archief:
Le Charmant Rouge: Winzer
Songs of Suspect: Amocco
Glim: Music for Fieldrecordings
Contour: Horizons
dinsdag, december 14, 2004
(Re) Michael J. Schumacher: Room Piece
(XI Records - 2003)
Michael J. Schumacher slaat als muzikant de brug tussen Cage zijn dadaïsme en LaMonte Young’s minimalisme. Niet meteen lichte kost dus. Op cd 1 resulteert dit in een 75 minuten durende drone af en toe verstoord door een aantal glitchachtige geluidsuitspattingen. Op cd 2 staan vier ‘kortere’ stukken (17 minuten het kotst) waarvan opener Piece in 3 parts meteen het opvallendst is. Het begint meteen soort overstuurde viool-noise en vervormt dan geleidelijk tot vreemde drones en glitch muziek. Maar echt aangenaam wordt het nooit, en het uitzitten van deze dubbele cd is dan ook eerder een marteling dan echt een waar genot. Enkel als geil wordt van theorieën over algoritmes in de muziek, of van oude mannen in zwarte pakken in veel te witte ruimtes is dit iets voor jouw. **
een betere bespreking vind je hier
Michael J. Schumacher slaat als muzikant de brug tussen Cage zijn dadaïsme en LaMonte Young’s minimalisme. Niet meteen lichte kost dus. Op cd 1 resulteert dit in een 75 minuten durende drone af en toe verstoord door een aantal glitchachtige geluidsuitspattingen. Op cd 2 staan vier ‘kortere’ stukken (17 minuten het kotst) waarvan opener Piece in 3 parts meteen het opvallendst is. Het begint meteen soort overstuurde viool-noise en vervormt dan geleidelijk tot vreemde drones en glitch muziek. Maar echt aangenaam wordt het nooit, en het uitzitten van deze dubbele cd is dan ook eerder een marteling dan echt een waar genot. Enkel als geil wordt van theorieën over algoritmes in de muziek, of van oude mannen in zwarte pakken in veel te witte ruimtes is dit iets voor jouw. **
een betere bespreking vind je hier
maandag, december 13, 2004
(Ne) ABC
Eindelijk nog mensen die ABC naar waarde weten te schatten. Poison Arrow en vooral The Look of Love hoort bij het beste wat pop ons ooit gebracht heeft. zo weet ook De Subjectivisten
(Re) Burch Renders & Reducers Mama: Theatermusik
(Domizil - 2004)
De eerste seconden denk je dat je per ongeluk een plaat van Milc Inc hebt opgezet, maar dan komt er dat heerlijk naïef keyboardje en blijkt de elektronica toch wat knulliger te zijn dan gedacht. Wat volgt is een waar orgie van knulligheid en naïviteit. ‘Living Room’ zou uit Miami Vice kunnen komen. ‘Bühnenarbeiter’ is bijna Duitse Schlacher Hip-Hop. In ‘Coup Soleil’ hoor je wat Peter Maffay met 2 Fabiola zou aanvangen....
Burch Renders & Reducers Mama klinkt van ver als een Duitse Vive La Fête, als Pizzicato Five mocht hun Heimat in Duitsland liggen. Leuk, hip en op een betrouwbaar label, wat wil een mens nog meer! ****
De eerste seconden denk je dat je per ongeluk een plaat van Milc Inc hebt opgezet, maar dan komt er dat heerlijk naïef keyboardje en blijkt de elektronica toch wat knulliger te zijn dan gedacht. Wat volgt is een waar orgie van knulligheid en naïviteit. ‘Living Room’ zou uit Miami Vice kunnen komen. ‘Bühnenarbeiter’ is bijna Duitse Schlacher Hip-Hop. In ‘Coup Soleil’ hoor je wat Peter Maffay met 2 Fabiola zou aanvangen....
Burch Renders & Reducers Mama klinkt van ver als een Duitse Vive La Fête, als Pizzicato Five mocht hun Heimat in Duitsland liggen. Leuk, hip en op een betrouwbaar label, wat wil een mens nog meer! ****
(Re) Sylvain Chauveau: Des plumes dans la tête
(Les Disques du Soleil et de l'Acier - 2004)
Sylvain Chauveau, voordien bekend van Watermelon Club, maar ondertussen vooral bekend onder zijn eigen naam door zijn fantastische Fat Cat release: ‘Un Autre Décembre’. Des Plumes dans la tête is de soundtrack bij de gelijknamige film van de Belg Thomas de Thier. Een film die afgaande op de muziek behoorlijk melancholisch moet zijn.
Muzikaal ligt Des Plumes dans la tête in dezelfde lijn als Un Autre Decembre. Minimale melacholische pianostukken blijven de basis, alhoewel hier af en toe ook andere instrumenten gebruikt worden. De invloed van Steve Reich lijkt me in sommige stukken groter te zijn dan voordien, sommige nummers nijgen meer naar soundscapes.
Des plumes dans la tête is wederom een zeer mooie , bitterzoete release geworden. De repeterende thema’s door het soundtrackelement maken de CD enkel nog maar mooier en lichter verteerbaar. ****
Sylvain Chauveau, voordien bekend van Watermelon Club, maar ondertussen vooral bekend onder zijn eigen naam door zijn fantastische Fat Cat release: ‘Un Autre Décembre’. Des Plumes dans la tête is de soundtrack bij de gelijknamige film van de Belg Thomas de Thier. Een film die afgaande op de muziek behoorlijk melancholisch moet zijn.
Muzikaal ligt Des Plumes dans la tête in dezelfde lijn als Un Autre Decembre. Minimale melacholische pianostukken blijven de basis, alhoewel hier af en toe ook andere instrumenten gebruikt worden. De invloed van Steve Reich lijkt me in sommige stukken groter te zijn dan voordien, sommige nummers nijgen meer naar soundscapes.
Des plumes dans la tête is wederom een zeer mooie , bitterzoete release geworden. De repeterende thema’s door het soundtrackelement maken de CD enkel nog maar mooier en lichter verteerbaar. ****
donderdag, december 09, 2004
(Re) Under Byen: Det er Mig Der Holder Traeerne Sammen
(Re) Raymondo: Raymondo
(Matamore 2004)
Ik zag Matamore altijd als de proto-post-rockers bij uitstek, maar heb me blijkbaar vergist want met deze release van Raymondo begeven ze zich in het betere radio-1-muziekwereldje: lekker rustige poprock ergens in de richting van dEUS ‘Nothing Really Ends’. Perfecte achtergrondmuziek om een boek bij te lezen, rustig kabbelend, maar zeker ook weer niet te banaal. ***
Ik zag Matamore altijd als de proto-post-rockers bij uitstek, maar heb me blijkbaar vergist want met deze release van Raymondo begeven ze zich in het betere radio-1-muziekwereldje: lekker rustige poprock ergens in de richting van dEUS ‘Nothing Really Ends’. Perfecte achtergrondmuziek om een boek bij te lezen, rustig kabbelend, maar zeker ook weer niet te banaal. ***
woensdag, december 08, 2004
(Re) September Collective: September Collective
(Geographic/ Domino - 2004)
September Collective is Stefan Schneider (To Rococo Rot, Mapstation), Barbara Morgenstern en de Pool Paul Wirkus. Op hun debuut vind je tien fijne (elektronische) improvisaties, die gelukkig niet te veel als arty-farty improvisaties klinken. Ze klinken meer als mooi uitgewerkte en vooral warme elektronica stukken, min of meer in de lijn van To Rococo Rot maar dan iets vrijer, sfeervoller en organischer. Vooral The Return is een prachtig nummer: een mooie combinatie tussen post-rock en elektronica. Maar ook de rest van de CD is mooi en steekt warm af tegen het toch merendeel kille geluid van de hedendaagse elektronicascene. ****
September Collective is Stefan Schneider (To Rococo Rot, Mapstation), Barbara Morgenstern en de Pool Paul Wirkus. Op hun debuut vind je tien fijne (elektronische) improvisaties, die gelukkig niet te veel als arty-farty improvisaties klinken. Ze klinken meer als mooi uitgewerkte en vooral warme elektronica stukken, min of meer in de lijn van To Rococo Rot maar dan iets vrijer, sfeervoller en organischer. Vooral The Return is een prachtig nummer: een mooie combinatie tussen post-rock en elektronica. Maar ook de rest van de CD is mooi en steekt warm af tegen het toch merendeel kille geluid van de hedendaagse elektronicascene. ****
(Ne) Undercurrent#4 - 10 Dec 2004 @ den Drempel
Deze vrijdag weer een avondje Undercurrent. Nummer vier alweer. Met deze keer meer rock'n roll!
Vrijdag 10 november zullen ten dans spelen; DIRK FREENOISE(heavy noise combo - snot, vomit and loud vocals); PFAFF (raw stuff from amsterdam - 2 drummers + baritoneguitar); VEGAS (postpunk outfit from Temse - young and vivacious); STEAMER CRY WOLF (abrasive shoegazing postpunk - of alostasouls fame); SLEEPY LILI (slow sadcore duo from Brussels)
Bekijk zeker ook de website van Undercurrent (www.undercurrent.be) want Ken, Thomas en Dzjap hebben nog meer lekkers in de toekomst te bieden.
(Li) Dresden Dolls, The Delgados
(04-12-2004 @ Petrol)
Dresden Dolls:
Zoals jullie hieronder alreeds konden lezen viel ik niet meteen om van het debuut van de Dresden Dolls. Life kregen ze me daarentegen wel plat. Hun Kurt-Weillachtige songs kregen meer diepte. Duits cabaret werd zowaar rock 'n roll. Ik heb uiteindelijk zelfs een button met Duits-cabaret-DIY-punk-motief gekocht
The Delgados:
De Delgados zijn me net iets minder opgevallen. Ik herinner me nog vage vergelijkingen met K’s Choice. Toen ben ik maar bier gaan halen.
Dresden Dolls:
Zoals jullie hieronder alreeds konden lezen viel ik niet meteen om van het debuut van de Dresden Dolls. Life kregen ze me daarentegen wel plat. Hun Kurt-Weillachtige songs kregen meer diepte. Duits cabaret werd zowaar rock 'n roll. Ik heb uiteindelijk zelfs een button met Duits-cabaret-DIY-punk-motief gekocht
The Delgados:
De Delgados zijn me net iets minder opgevallen. Ik herinner me nog vage vergelijkingen met K’s Choice. Toen ben ik maar bier gaan halen.
(Li) Blurt
(01-12-2004 @ Kaaiman)
De jaren tachtig zijn voor de meeste alreeds een hele tijd ‘retro’ en lijken ondertussen reeds leeggerevivald te zijn. Maar voor sommigen zijn de jaren tachtig nog steeds niet gestopt. . Blurt is zo’n fosiel uit de postpunkperiode. Hun combinatie tussen no wave, free jazz en spoken word werkt nog steeds na twintig jaar, alhoewel het retro-element hier minstens even belangrijk is. De bezielde uitspattingen van dichter-saxofonist Ted Milton twijfelen tussen groots en aandoenlijk. De funky James Chance achtige ritmes werken aanstekelijk.
Blurt werkt zowel voor art-wankers (oehoe spoken word, free-jazz) als voor de hipcats (is no wave niet cool?) en heeft integenstelling tot de copycats als LCD Soundstystem weldegelijk weerhaakjes. Het is misschien minder stijlvol maar wel echter.
De jaren tachtig zijn voor de meeste alreeds een hele tijd ‘retro’ en lijken ondertussen reeds leeggerevivald te zijn. Maar voor sommigen zijn de jaren tachtig nog steeds niet gestopt. . Blurt is zo’n fosiel uit de postpunkperiode. Hun combinatie tussen no wave, free jazz en spoken word werkt nog steeds na twintig jaar, alhoewel het retro-element hier minstens even belangrijk is. De bezielde uitspattingen van dichter-saxofonist Ted Milton twijfelen tussen groots en aandoenlijk. De funky James Chance achtige ritmes werken aanstekelijk.
Blurt werkt zowel voor art-wankers (oehoe spoken word, free-jazz) als voor de hipcats (is no wave niet cool?) en heeft integenstelling tot de copycats als LCD Soundstystem weldegelijk weerhaakjes. Het is misschien minder stijlvol maar wel echter.
Abonneren op:
Posts (Atom)