Xiu Xiu, hier hadden we al veel over gelezen en nog wisten we niet wat we ervan moesten denken. Maar laat ‘La Foret’ U overtuigen. Het is een bijzondere luisterervaring, een plaat waar je de woordenboek bijneemt om de teksten een beetje te kunnen vatten, zodat je alles in het juiste perspectief kan plaatsen. Deze teksten zijn een essentieel onderdeel van de muziek, grimmig en ongemeen hard beschrijft Jamie Stewart op een no nonsens manier zijn gevoelens en kijk op menselijke relaties. Muzikaal is het een verslavende cocktail. De ene keer declareert hij met sombere stem (Denk aan Bauhaus) over een akoestisch gitaar stukje in de beste lo-fi traditie. De andere keer zingt hij vol overtuiging zijn verscheurende lyricus over een poel van hevige beats die alle kanten tegelijk uitschieten, harde elektronica en bevreemdende percussie van klokken en bellen. Een ander aspect is de semi klassiek insteek. In veel nummers leveren clarinet, bas clarinet, celo, tuba en andere een ingetogen inbreng. Dit ongeregeld zootje past adembenemend precies in elkaar en balanceert op het kunstige af. Xui Xui werkt dan volgens mij evengoed in een jeugdclub als in een galerij. Referenties zijn altijd gemakkelijk om een album te plaatsen, en bij ‘La Foret’ denken we altijd aan jaren 80 new wave groepen als Joy Division, Bauhaus maar ook The Residents en Einstürzende Neubaten hoor je terug en art rock van bv King Crimson of Devo. ‘La Forest’ is zeker geen ontspannende muziek trip maar een luisterplaat vol karakter die best niet ad-vundum te nuttigen is maar gedoseerd te gebruiken is en elke keer verslavender wordt. http://www.acuareladiscos.com
vrijdag, december 30, 2005
(CD-RE) XIU-XIU La Foret (Acuarela/Bang!)
Xiu Xiu, hier hadden we al veel over gelezen en nog wisten we niet wat we ervan moesten denken. Maar laat ‘La Foret’ U overtuigen. Het is een bijzondere luisterervaring, een plaat waar je de woordenboek bijneemt om de teksten een beetje te kunnen vatten, zodat je alles in het juiste perspectief kan plaatsen. Deze teksten zijn een essentieel onderdeel van de muziek, grimmig en ongemeen hard beschrijft Jamie Stewart op een no nonsens manier zijn gevoelens en kijk op menselijke relaties. Muzikaal is het een verslavende cocktail. De ene keer declareert hij met sombere stem (Denk aan Bauhaus) over een akoestisch gitaar stukje in de beste lo-fi traditie. De andere keer zingt hij vol overtuiging zijn verscheurende lyricus over een poel van hevige beats die alle kanten tegelijk uitschieten, harde elektronica en bevreemdende percussie van klokken en bellen. Een ander aspect is de semi klassiek insteek. In veel nummers leveren clarinet, bas clarinet, celo, tuba en andere een ingetogen inbreng. Dit ongeregeld zootje past adembenemend precies in elkaar en balanceert op het kunstige af. Xui Xui werkt dan volgens mij evengoed in een jeugdclub als in een galerij. Referenties zijn altijd gemakkelijk om een album te plaatsen, en bij ‘La Foret’ denken we altijd aan jaren 80 new wave groepen als Joy Division, Bauhaus maar ook The Residents en Einstürzende Neubaten hoor je terug en art rock van bv King Crimson of Devo. ‘La Forest’ is zeker geen ontspannende muziek trip maar een luisterplaat vol karakter die best niet ad-vundum te nuttigen is maar gedoseerd te gebruiken is en elke keer verslavender wordt. http://www.acuareladiscos.com
donderdag, december 01, 2005
(Li) Wixel, Bloedrood, Nilo, Fern Knight, Thanksgiving @ Trix (27-11-05 Undercurrent)
Woehoe, ’t is alweer lang geleden. Te lang, maar swoit. De fut was er wat uit na het Drekka-Monsere-Volmar-gebeuren; twaalf betalende en vooral drie kakgroepen. Al een geluk dat uw eigen, DJ Kutjong, en veel te veel Dubbele Westmalle de avond nog een beetje hebben gered.
Ik heb de laatste maand natuurlijk ook niet volledig stil gezeten: wat ik vooral onthoud is het fantastische optreden van Anthony and de Johnsons in de AB. Ook Bobby’s Evil in Glamor is Undead was best de moeite….
De laatste Undercurrent was ook niet meteen een overrompeling, maar was muzikaal wel een voltreffer. Opener Wixel-Bloedrood-Nilo (wie trouwens net zijn fantastische ‘Nilo and friends’ cd uit heeft) was enigszins rommelig maar verder toch wel hun charmante zelf. Fern Knight was straffer als verwacht: mooie en pure folk songs, spaarzaam maar toch sterk gearrangeerd. Maar top of the bill, letterlijk en figuurlijk dan, was toch Thanksgiving. Adrian Orange is echt fantastische als de weirde excentrieke Singer-Songwriter. Hij lijkt wel een puber, die nog niet zo goed overweg kan met zijn slungelige lichaam en stem, maar zijn songs zijn sterk, en zijn ‘act’ fantastisch.
Ik heb de laatste maand natuurlijk ook niet volledig stil gezeten: wat ik vooral onthoud is het fantastische optreden van Anthony and de Johnsons in de AB. Ook Bobby’s Evil in Glamor is Undead was best de moeite….
De laatste Undercurrent was ook niet meteen een overrompeling, maar was muzikaal wel een voltreffer. Opener Wixel-Bloedrood-Nilo (wie trouwens net zijn fantastische ‘Nilo and friends’ cd uit heeft) was enigszins rommelig maar verder toch wel hun charmante zelf. Fern Knight was straffer als verwacht: mooie en pure folk songs, spaarzaam maar toch sterk gearrangeerd. Maar top of the bill, letterlijk en figuurlijk dan, was toch Thanksgiving. Adrian Orange is echt fantastische als de weirde excentrieke Singer-Songwriter. Hij lijkt wel een puber, die nog niet zo goed overweg kan met zijn slungelige lichaam en stem, maar zijn songs zijn sterk, en zijn ‘act’ fantastisch.
Abonneren op:
Posts (Atom)